Het was Bob Dylans bekende antwoord op een schreeuwer uit het publiek die hem tijdens een concert ‘judas’ noemde. Als het erop aankomt harder gaan in plaats van terugplooien.
Wat Griet Op de Beeck fascineert in Frans Kellendonk is zijn contrairigheid, zoals dat in Vlaanderen heet. Hij leek minder talent te hebben om te leven dan om te schrijven, maar hij was op alle fronten een vechter, een terugvechter. Hij voerde strijd met zichzelf, met de zijnen, met journalisten en critici, met andersgezinden, met al wie hem verkeerd begreep.

Misschien is die attitude voor haar het allerbelangrijkste stuk Kellendonk dat moet worden gehuldigd. Misschien mag de zin van iemands schrijverschap ook worden afgemeten aan de bereidheid om tegenstand te trotseren, om zich uit te spreken, om lastige vragen te stellen, om on- wenselijke stukken van de werkelijkheid te benoemen, om weerstand te bieden aan taboes. Misschien mag de literatuur de arrogante ambitie hebben om bij te dragen tot een beter leven.

Een lezing over wat een schrijver vandaag kan, mag en misschien zelfs moet zijn.