“Yataktan zihin ve yürek yorgunluğuyla kalkmak yaşama katılma isteğini köreltiyordu. Kaçınılmaz bir biçimde yalnızlaşmıştı, ama buna karşılık, gündelik karmaşanın uğultusundan sıyrılıp öyle bir sessizliğe kavuşmuştu ki, sonunda içine yeniden, sessiz dünyanın bir parçası olduğu eski zamanların ruhu dolmuştu. Tümüyle ümidini yitirerek her şeyin, herkesin uzağına çekildiğinde taze bir hava sarıp sarmalamıştı onu.”


Ormanda Ölüm Yokmuş, doğanın kucağında, zamandan azade bir hikâye anlatıyor. Resim yapmayı bırakmış ressam Emin ile öyküler yazıp biriktiren Yasemin’in, kendilerine ve hayata hesap veren uzun sohbetine şahit oluyoruz romanda. Düş kırıklığıyla sonlanmış aşklarını geride bırakarak ormana sığınmış bu iki yakın arkadaş, birbirlerine tutunarak ormanın kuytularına doğru yol alıyorlar. Latife Tekin şiirselliğin zirvesinde gezinen anlatımıyla karamsarlığa düşmüş bir erkeği ve onu ayakta tutmaya çalışan bir kadını tutkuyla resmediyor. Yaprakların, taşların, kuşların gölgesinde sarsıcı bir içsel yolculuk hikâyesi.

“Latife Tekin’e sözcüklerle başlanır. Şiirle okunur. Sessizlikle anlaşılır.”
Haydar Ergülen